Jakby co, siedzę w poczekalni.

  Czasem, w niektórych głowach rodzą się myśli potępiane przez ogół. Mogą i są wytykane jako błędne ze względu na to, że podejmuje je niewielu, gdy większość woli unikać tego tematu. Wiem, że ten strumień myślenia, którym płynę nie jest najbliższy człowieczeństwu, ale jest także jego częścią. Przecież to wszystko co myśli, marzy, mówi i czyni wychodzi od niego, składa się na niego. Nie jest tak? Jeżeli nie, to czym w takim razie jest człowiek? Bez koncertów Chopina i gułagów. Człowiek piękno tworzy i ludzko niszczy innych.
  Piszę moje przyszłe słowa, których nie wypowiem. Są one teraz ze mną, kołatają do mnie, więc wpuszczam je by wysłuchać. Błądzący piechurzy, szukający zapalonych nocą okien. Pozwalam im usiąść i stopić się we mnie. Możliwe, że nigdy więcej nie będę miał możliwości z nimi być. Cóż zatem mogę stracić, goszcząc je?
  Życie trzymane w pogardzie letargu lubi zaskakiwać wartością i szczęściem chwili. Jest zaskoczeniem budzącego się pijaka i szczęściem słabego, skołatanego serca,  które widzi lustrzane odbicia światełka w tunelu. "Chwycić los, ale który?"- pyta przeciążone nadmiarem emocji. Zewsząd ponęty, chwilowe uniesienia, rozciągające i gniotące je. Jednak czuje -jeszcze nie wie z której strony- nadlatującego jastrzębia, który je wyrwie, ściśnie najmocniej szponami, wyniesie wysoko i wypuści.

  Pozostawieni, niewyjaśnione, niedokończone, zdziwieni, pytający, być może cierpiący.

  Tej chwili nie zrozumie, nie goszcząc jej wewnątrz siebie, nawet jeżeli kiedyś to czyniła. Trzeba to dzielić w jednym ciele i momencie. Jest to egoistycznie osobiste i wrogie innym. Wyszczerzy kły, jeżeli ktoś waży się zbliżyć. Zatem nikogo też nie wezwie, nawet jeżeli obiecał. Jest to jego i tylko jego tajemnica. Czy się ziści?